Οἱ ἱερεῖς εἶναι σαν τὰ ἀεροπλάνα. Γίνονται εἴδηση, μονάχα ὅταν πέφτουν.

Οἱ ἱερεῖς μοιάζουν μὲ τὰ ἀεροπλάνα·ὅσο ὑπηρετοῦν σιωπηλά, ὅσο ἀγωνίζονται μὲ πίστη, ὅσο ἀνασηκώνουν στὸν Θεὸ τὰ βάρη τοῦ λαοῦ, δὲν προβάλλονται, δὲν γίνονται εἴδηση. Καθημερινὰ προσφέρουν, θυσιάζονται, ἀγωνίζονται μὲ δάκρυα γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ποιμνίου τους.

Ἡ κοινωνία ὅμως συνήθως τοὺς θυμᾶται μόνον ὅταν γλιστρήσουν,  ὅταν πέσουν, ὅταν ἀνθρώπινα ἀσθενήσουν.

Πρὶν λοιπόν σπεύσουμε νὰ κρίνουμε, ἀς θυμηθοῦμε ὅτι στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Κυρίου θὰ ἀπολογηθοῦμε ὁ καθένας μόνος του. Οὔτε γιὰ τὸν ἱερέα, οὔτε γιὰ τὸν ἀδελφό, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Καὶ τότε μόνον ἡ ἔμπονη καὶ ταπεινὴ προσευχὴ θὰ εἶναι τὸ ἀληθινὸ μας καταφύγιο: «Κύριε, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό».

Ἀς μάθουμε, λοιπόν, νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ποιμένες μας, νὰ στηρίζουμε μὲ ἀγάπη καὶ συμπάθεια τὸ ἔργο τους, καὶ νὰ βλέπουμε σὲ αὐτοὺς ὄχι τὸ σφάλμα, ἀλλὰ τὴν ἀγωνία, τὸν μόχθο καὶ τὴν θυσία τους.

Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ καὶ ἀνασαίνει μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ ἱερέως, καὶ ἐμεῖς καλούμαστε νὰ σταθοῦμε δίπλα του, ὡς τέκνα ποὺ ἀγαποῦν τὸν πατέρα τους.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο  ΤΡΙΚΚΗΣ, ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ ΚΑΙ ΠΥΛΗΣ  Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ